به گزارش تابش کوثر، در شمال‌شرقی جزیره مادورا در استان جاوه شرقی اندونزی، سه روستای ساحلی «لِگونگ تیمور»، «لِگونگ بارات» و «داپندا» که به نام «روستای شن» شناخته می‌شوند، منظره‌ای شگفت‌انگیز از زندگی در همزیستی با طبیعت پدید آورده‌اند.
در این روستاها شن نه‌تنها در حیاط‌ها، بلکه درون خانه‌ها نیز گسترده است. مردم محلی باور دارند که شن، تسکین‌دهنده دردها و عامل آرامش جسم و روح است. پس از روزی سخت در دریا و صیادی، اهالی معمولاً عصرها در شن‌های مقابل خانه‌های خود استراحت می‌کنند؛ منظره‌ای که در آن، خانواده‌ها در کنار هم نشسته، کودکان بازی می‌کنند و نسیم دریا آرامش را به خانه‌ها می‌آورد.
«آدنَن»، یکی از اهالی ۵۵ ساله روستا، که مانند بسیاری از مردم اندونزی تنها با یک نام شناخته می‌شود، درباره این سنت می‌گوید:
«پدر و مادرم مرا روی همین شن‌ها به دنیا آوردند. از کودکی روی شن راه رفتم و بازی کردم. برای ما شن بخشی از زندگی است.»
در گذشته بسیاری از زنان این روستا به دلیل نبود امکانات بهداشتی و فاصله زیاد تا مراکز درمانی، ناچار بودند فرزندان خود را در خانه و روی همین شن‌های پاک به دنیا آورند. این تجربه بخشی از هویت فرهنگی مردم منطقه شده است.
در اغلب خانه‌ها اتاق‌هایی وجود دارد که کف آن با شن پر شده و «تخت شن» نامیده می‌شود. سالمندان ترجیح می‌دهند شب‌ها روی این بستر طبیعی بخوابند. برای پاکیزه نگه‌داشتن شن‌ها، مردم از غربال‌های توری چندلایه برای جدا کردن سنگ‌ریزه و زباله‌های کوچک استفاده می‌کنند.
با این حال، ساکنان روستا نگران آینده این سنت دیرینه هستند. توسعه شهری و آلودگی ساحل، زیبایی و پاکی شن‌های منطقه را تهدید می‌کند. شن‌هایی که روزگاری سفید و نرم بودند، اکنون در برخی نقاط با زباله‌های پلاستیکی و آلودگی‌های ناشی از گردشگری و تجارت ساحلی آمیخته‌اند.
«ابن حاجر»، کارشناس فرهنگی که سال‌ها درباره زندگی مردم این منطقه پژوهش کرده است، می‌گوید:
«زندگی مردم ساحلی با دریا جدایی‌ناپذیر است. در فرهنگ مادورایی، مثل معروفی وجود دارد که می‌گوید: موج‌ها بالش ما هستند و باد، پتویمان.»
در عصرهای بدون باران، اهالی معمولاً در حیاط‌های پوشیده از شن می‌نشینند و کودکان پس از کلاس قرآن در شن‌ها بازی می‌کنند. در بسیاری از خانه‌ها، حتی آشپزخانه‌ها نیز کف شن دارند تا خنکی و لطافت آن در تمام خانه حس شود.
در حالی که زندگی سنتی در روستای شن هنوز ادامه دارد، کارشناسان معتقدند حفظ این میراث فرهنگی در برابر فشارهای توسعه و آلودگی محیط‌زیست، نیازمند حمایت دولت و آگاهی‌بخشی به نسل جدید است. مردم روستا همچنان امیدوارند که بتوانند این سنت زیبا را برای آیندگان حفظ کنند؛ سنتی که برای آنان نه فقط سبک زندگی، بلکه بخشی از هویت و آرامش روحی‌شان است.
انتهای پیام/
نظر شما