به گزارش تابش کوثر، یک پژوهش تازه نشان می‌دهد جهش بزرگ امید به زندگی که در نیمه نخست قرن بیستم رقم خورد، دیگر ادامه نخواهد یافت و هیچ‌یک از نسل‌های متولد بعد از سال ۱۹۳۹ به‌طور میانگین به ۱۰۰ سالگی نمی‌رسند.

 بر اساس نتایج پژوهشی که در نشریه علمی «آکادمی ملی علوم آمریکا» منتشر شده، روند رشد امید به زندگی در کشورهای ثروتمند و صنعتی به شکل چشمگیری کند شده است.

این تحقیق با همکاری «هکتور پیفاره آرولاس» از دانشگاه ویسکانسین، «خوزه آندراده» از مؤسسه ماکس پلانک و «کارلو جووانی کاماردا» از مؤسسه ملی جمعیت‌شناسی فرانسه انجام شده است. پژوهشگران با بررسی داده‌های مرگ‌ومیر در ۲۳ کشور و استفاده از چندین روش آماری، آینده طول عمر بشر را پیش‌بینی کرده‌اند.

آرولاس در توضیح نتایج گفت: «افزایش بی‌سابقه امید به زندگی در نیمه اول قرن بیستم، پدیده‌ای تکرار نشدنی است. حتی اگر بقای بزرگسالان بسیار بهتر شود، باز هم شاهد شتاب آن روزگار نخواهیم بود.»

بر پایه این گزارش، میان سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۸ هر نسل جدید به‌طور میانگین حدود پنج ماه و نیم بیشتر عمر می‌کرد. در این دوره، امید به زندگی از ۶۲ سال برای متولدان ۱۹۰۰ به حدود ۸۰ سال برای متولدان ۱۹۳۸ رسید.

اما از ۱۹۳۹ به بعد، این افزایش به حدود دو تا سه ماه در هر نسل کاهش یافت. آندراده تأکید کرد: «نسل‌های جدید، از جمله متولدان ۱۹۸۰، به‌طور میانگین به ۱۰۰ سالگی نخواهند رسید. دلیل این موضوع کاهش چشمگیر مرگ‌ومیر نوزادان در گذشته بود که دیگر تکرارشدنی نیست.»

در قرن بیستم، پیشرفت‌های پزشکی و بهبود شرایط زندگی، مرگ‌ومیر کودکان را در کشورهای پیشرفته به شدت پایین آورد و همین امر عامل اصلی جهش امید به زندگی شد. اما اکنون با رسیدن مرگ‌ومیر نوزادان به سطح بسیار پایین، بهبود سلامت سالمندان دیگر قادر به ایجاد جهش‌های مشابه نیست.

پژوهشگران هشدار داده‌اند هرچند آینده همیشه با حوادث غیرمنتظره مانند همه‌گیری‌ها یا دستاوردهای پزشکی همراه است، اما دولت‌ها باید از هم‌اکنون برای تغییرات بزرگ در بازنشستگی، نظام سلامت و سیاست‌های اجتماعی آماده شوند.

به گفته کارشناسان، این نتایج تنها برای سیاست‌گذاران مهم نیست؛ بلکه برای افراد عادی نیز پیام دارد. زیرا اگر رشد امید به زندگی کند شود، هر فرد باید برنامه‌ریزی مالی و بازنشستگی خود را با واقعیت‌های تازه هماهنگ کند.

م/۱۱۰*