به گزارش تابش کوثر، پژوهشگران انسان‌شناسی تکاملی گزارش دادند که بقایای این دو مومیایی متعلق به زنان چوپان دوره نوسنگی است که در زمانی زندگی می‌کردند که صحرای بزرگ آفریقا سرسبز و پرآب بود؛ این دوره بین ۱۴ هزار و ۸۰۰ تا ۵ هزار و ۵۰۰ سال پیش به‌عنوان «دوره مرطوب آفریقا» شناخته می‌شود. دی‌اِن‌اِی به‌دست‌آمده از این اجساد نشان داد که تبار اصلی جمعیت تاکارکوری به شاخه‌ای ناشناخته در شمال آفریقا بازمی‌گردد که هم‌زمان با جدا شدن انسان‌های خارج از آفریقا از جمعیت‌های سیاه‌پوست شکل گرفته و در بیشتر طول تاریخ خود به‌طور ایزوله باقی مانده است.
این پژوهش که نتایج آن در نشریه «نیچر» منتشر شده، تأکید می‌کند: «بیشتر تبار ژنتیکی افراد تاکارکوری از یک شاخه ناشناخته شمال آفریقایی است که از جمعیت‌های سیاه‌پوست جدا شده و تا مدت‌ها ارتباطی با دیگر گروه‌ها نداشته است.» بررسی‌ها نشان داد این افراد قرابت ژنتیکی نزدیکی با شکارچیان ۱۵ هزار ساله «تافورالت» در مغرب دارند. با این حال، آن‌ها برخلاف انتظار، ژن‌های نئاندرتال کمتری نسبت به انسان‌های غیرآفریقایی اما بیشتر از دیگر جمعیت‌های آفریقای سیاه دارند. همچنین نشانه‌هایی از اختلاط محدود با کشاورزان منطقه شام در دی‌اِن‌اِی آن‌ها دیده شده است.
به باور محققان، این یافته‌ها نشان می‌دهد که گسترش دامداری در صحرای سبز نه از طریق مهاجرت جمعیتی بلکه از راه انتقال فرهنگی اتفاق افتاده است. به عبارت دیگر، مردمان تاکارکوری شیوه‌های کشاورزی و دامداری را از همسایگان فراگرفته‌اند، در حالی‌که ریشه ژنتیکی آن‌ها عمدتاً بومی شمال آفریقا باقی مانده است.
بر اساس این پژوهش، اجداد تاکارکوری‌ها که شکارچی-گردآورنده بودند، در کنار بهره‌گیری از ابزار سنگی و استخوانی، در ساخت سفال، سبد و وسایل چوبی نیز پیشرفت داشتند و برخلاف گروه‌های کوچ‌نشین، مدت‌های طولانی‌تری در یک مکان زندگی می‌کردند. پژوهشگران علت انزوای این جمعیت را تنوع گسترده محیطی در صحرای سبز می‌دانند؛ وجود دریاچه‌ها، تالاب‌ها، جنگل‌ها، ساوان‌ها و کوهستان‌ها مانع از جابه‌جایی و آمیزش گسترده گروه‌های انسانی با یکدیگر شده است. محققان معتقدند یافته‌های تازه تنها بخشی از رازهای صحرای سبز را روشن کرده و کشف مومیایی‌ها و آثار باستانی بیشتر می‌تواند تصویر کامل‌تری از زندگی در این سرزمین پیش از خشک شدن ارائه کند.
م/۱۱۰*
نظر شما