پروفسور انریکو ایسی توما، از موسسه شیمی دانشگاه سائوپائولو، می‌گوید: «نانوپلاستیک‌ها با چشمان غیرمسلح دیده نمی‌شوند و حتی با میکروسکوپ‌های معمولی قابل شناسایی نیستند، بنابراین شناسایی و حذف آن‌ها از سیستم‌های تصفیه آب بسیار دشوار است.»
این روش با استفاده از نانوذرات مغناطیسی پوشیده شده با پلی‌دوپامین، پلیمر استخراج شده از دوپامین، امکان اتصال به ریز و نانوپلاستیک‌ها را فراهم می‌کند. سپس با استفاده از میدان مغناطیسی، این ذرات از آب جدا می‌شوند. توما در این‌باره می‌گوید: «پلی‌دوپامین، با تقلید از چسبندگی صدف‌ها، به قطعات پلاستیک متصل می‌شود و امکان جذب آن‌ها را توسط نانوذرات مغناطیسی فراهم می‌کند.»
گروه تحقیقاتی همچنین در تلاش است تا با استفاده از آنزیم‌هایی نظیر لیپاز، به تجزیه این پلاستیک‌ها نیز کمک کند. توما اضافه می‌کند: «هدف ما تنها حذف پلاستیک از آب نیست، بلکه کمک به بازیافت آن‌ها نیز هست.»
این فناوری در حذف ریزپلاستیک‌ها به‌ویژه در سیستم‌های تصفیه آب موثر واقع شده و امید به کاهش آلودگی پلاستیکی را افزایش داده است.
م/110*