به گزارش تابش کوثر و به نقل از "ایندیپندنت"، در همان آغاز مراسم، جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، اعلام کرد: «این یک قرعه‌کشی معمولی نیست.»
و واقعاً هم نبود؛ مراسمی که سرشار از تفاسیر سیاسی درباره بحران‌های بزرگ جهانی بود—از غزه تا کوزوو—به‌گونه‌ای که بیشتر به پروپاگاندا شباهت داشت.

برای فوتبال، این یک تراژدی است که فیفا—نهادی که باید خادم فوتبال باشد—چنین رویکردی در پیش گرفته است. نتیجه، نمایشی ناامیدکننده و آشفته برای قرعه‌کشی جام جهانی ۲۰۲۶ بود.

در فضای مراسم، زمزمه‌ای گسترده شنیده می‌شد: «این از هر چیزی که سپ بلاتر در بدترین روزش می‌توانست بسازد هم بدتر است.»

رونان اِوَن، رئیس اتحادیه هواداران فوتبال اروپا، که پیش‌تر قیمت‌گذاری رسوایی‌آمیز بلیت‌ها—که ترامپ از آن تعریف کرده بود—را محکوم کرده بود، پرسید: «دیگر چقدر قرار است اینفانتینو اجازه داشته باشد فوتبال را به لجن بکشد؟»

تمام این پیام‌های سیاسی‌شده در ویدئویی منعکس شده بود که توضیح می‌داد چرا دونالد ترامپ برنده نخستین «جایزه صلح فیفا» شده است—و اینفانتینو هم در میان صحبت‌ها شعار جدید خود را تکرار می‌کرد: «فوتبال، جهان را متحد می‌کند.»

او با لحنی اغراق‌آمیز گفت: «این همان چیزی است که از یک رهبر انتظار داریم؛ رهبری که به مردم اهمیت بدهد.»
در حالی‌که در خارج از سالن، پرچم‌ها و بنرهایی در شهر واشنگتن دیده می‌شد که دقیقاً خلاف این ادعا را فریاد می‌زدند.

در همان زمان گزارش‌هایی از شرق کنگو منتشر شد مبنی بر اینکه تنها چند ساعت پس از اعلام توافق صلح جمهوری دموکراتیک کنگو و رواندا، درگیری‌ها دوباره شعله‌ور شده است—یکی از هفت بحرانی که فیفا مدعی بود ترامپ در پایان دادن به آنها سهم داشته؛ ادعایی که آشکارا خلاف واقع بود.

این تنها بخش مضحک ماجرا نبود.

فضا رنگ‌وبوی ضدآرمان‌شهری گرفت، وقتی ترامپ همراه با تفنگداران دریایی آمریکا روی صحنه آمد تا جایزه‌اش را دریافت کند. جنگ، صلح شده بود.

برای بسیاری سوال بود: چرا یک مراسم قرعه‌کشی جام جهانی باید زیر سایه چنین کارهایی قرار بگیرد؟ در نهایت، روز واشنگتن بیشتر به خاطر این اتفاقات در یاد می‌ماند تا خود گروه‌بندی‌ها.

در بخش ورزشی مراسم نیز تکرارهایی از گذشته دیده شد:
انگلیس بار دیگر با پاناما و کرواسی روبه‌رو خواهد شد—همان حریفان سال ۲۰۱۸—و این بار غنا هم اضافه شده است. مسیر نسبتاً آسانی به نظر می‌رسد.
اسکاتلند دوباره مانند ۱۹۹۸ با برزیل و مراکش هم‌گروه شد—گروهی دشوار.
به نزدیک‌ترین «گروه مرگ» می‌توان از گروه فرانسه، سنگال و نروژ اشاره کرد.

گروه میزبان‌ها اما ناامیدکننده بود:
ایرلند در صورت صعود می‌تواند به گروهی برسد که مکزیک، آفریقای جنوبی و کره‌جنوبی در آن هستند.

ولز یا ایرلند شمالی احتمالاً با کانادا، قطر و سوئیس هم‌گروه می‌شدند.
آمریکا نیز پاراگوئه و استرالیا را در برابر خود دید.

در کل، گروه‌های میزبان‌ها کمی «نرم» بودند—درست مثل برخورد فیفا با ترامپ.

در سراسر مراسم، حس مثبت‌نگری اغراق‌آمیز و تصنعی غالب بود. برخی آن را شبیه ویدئوهای فرقه‌ای و تبلیغاتی توصیف می‌کردند.

رئیس‌جمهور مکزیک، کلودیا شاینباوم، تنها فردی بود که فاصله خود را حفظ می‌کرد.

مراسم حال‌وهوای یک شوی پرزرق‌وبرق داشت—نمایشی بی‌نیاز، چون خود جام جهانی به‌تنهایی جذابیت دارد.

اینفانتینو مراسم را «بزرگ‌ترین رویداد در تاریخ بشر» خواند—ادعایی که نه‌تنها اغراق‌آمیز، که توهینی به ماهیت ناب فوتبال بود.

ریو فردیناند در یکی دیگر از ویدئوهای طولانی بی‌دلیل حضور داشت، فرصتی برای چند شوخی تکراری درباره فوتبال و ساکر.
مراسم به‌جای سرگرمی، خسته‌کننده بود—مگر لحظاتی که از شدت سیاسی بودن، حیرت‌آور می‌شد.

حضور ترامپ باعث شد صف‌های ورودی در برف سنگین، بیش از ۹۰ دقیقه طول بکشد؛ همه، از کارکنان فیفا تا هنرمندان، مجبور بودند از فیلتر امنیتی سرویس مخفی عبور کنند.

اینفانتینو هم مدعی شد: «فیفا بیش از ۱۰۰ سال است که بزرگ‌ترین تأمین‌کننده شادی بشر است.»
حرفی که هر هوادار واقعی فوتبال می‌داند مبالغه است؛ فوتبال بیشتر درباره رنج‌های مشترک است—مثل همین مراسم.

اینفانتینو در پایان گفت: «این مراسم در آمریکاست، پس باید یک شو باشد.»
شاید تنها جمله کاملاً درست آن روز همین بود.

انتهای پیام/ Z110