به گزارش تابش کوثر و به نقل از مهر، محسن رضوانی، رئیس فدراسیون ورزش‌های آبی ایران، با تلاش و رایزنی دوازده‌ساله، به عضویت هیئت رئیسه فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی درآمد؛ جایگاهی که به اذعان کارشناسان، مهم‌ترین کرسی بین‌المللی ورزش ایران در دو دهه اخیر محسوب می‌شود.

اهمیت این کرسی در مقایسه با دیگر کرسی‌های ورزشی پیشین در آن است که فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی، تحت نظارت کمیته بین‌المللی المپیک (IOC)، در رده نخست اهمیت المپیکی قرار دارد. در این طبقه‌بندی تنها سه رشته شامل ورزش‌های آبی، دوومیدانی و ژیمناستیک قرار دارند. در حالی‌که ایران در دو رشته دیگر هیچ کرسی معتبری ندارد، این موفقیت یک استثنا و دستاورد راهبردی به شمار می‌رود.

پیش از این، تنها مصطفی هاشمی‌طبا در فاصله سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴ با عضویت در IOC، صاحب کرسی مشابهی برای ایران شده بود. با این حال، پس از کنار رفتن او از ریاست کمیته ملی المپیک، این کرسی از دست رفت و ایران تا امروز نه‌تنها موفق به بازیابی آن نشد، بلکه حتی کاندیدایی برای بازگشت به آن جایگاه نیز معرفی نکرده است.

لزوم صیانت از کرسی جهانی رضوانی، موضوعی است که بسیاری از کارشناسان بر آن تأکید دارند. خسرو امینی، پیشکسوت ورزش‌های آبی، با اشاره به اهمیت این موفقیت گفت: «خوب است که وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک در نامه‌هایی رسمی، از رئیس فدراسیون جهانی ورزش‌های آبی بابت حمایت از رضوانی قدردانی کنند. این اقدامات ساده اما معنادار، نشانه‌ای از توجه مدیران کشور به کرسی‌های بین‌المللی است.»

امینی همچنین بر افزایش بودجه فدراسیون ورزش‌های آبی تأکید کرد و افزود: «این فدراسیون سه رشته اصلی را پوشش می‌دهد و لازم است بودجه‌ای مکفی برای حضور پررنگ‌تر در عرصه جهانی اختصاص یابد. اگر به دلیل کمبود منابع، تیمی از اعزام بازبماند، آبروی کشوری که نماینده‌ای در فدراسیون جهانی دارد، خدشه‌دار می‌شود.»

از سوی دیگر، تمدید حضور رضوانی در ریاست داخلی فدراسیون ورزش‌های آبی برای حفظ و تقویت جایگاه جهانی او ضروری است. اگرچه انتصاب او در فدراسیون جهانی مستقل از سمت داخلی‌اش بوده و چهار سال اعتبار دارد، اما ادامه‌دار شدن این عضویت نیازمند پشتیبانی داخلی و تثبیت جایگاه مدیریتی او در فدراسیون ایران است.

امینی در این‌باره تصریح کرد: «اگر حفظ کرسی بین‌المللی اهمیت دارد، باید بدون توجه به نام افراد، از ریاست دوباره رضوانی حمایت شود؛ چراکه حضور او در ایران مستقیماً با بقای عضویت جهانی‌اش در ارتباط است.»

تجربه از دست رفتن کرسی IOC در گذشته باید هشداری برای امروز باشد؛ اینکه حرمت امامزاده به متولی آن است و بی‌توجهی به جایگاه داخلی متولی، ثبات کرسی بین‌المللی را به خطر می‌اندازد.

در سال‌های گذشته، فقدان برنامه راهبردی برای کسب و نگهداری کرسی‌های جهانی همواره یکی از حلقه‌های مفقوده ورزش ایران بوده است. حالا که یکی از مهم‌ترین کرسی‌ها به نام کشور ثبت شده، باید با حمایت همه‌جانبه، آن را حفظ و زمینه را برای گسترش نفوذ ورزشی ایران در سطح بین‌الملل فراهم کرد.

م/۱۱۰