با اینکه سیارات در «منطقه زیست‌پذیر» قرار ندارند، یعنی احتمال وجود حیات بر روی آنها کم است، ولی به دلیل نظم و هماهنگی خاص در حرکت مداری خود، این منظومه برای تحقیقات بسیار ارزشمند تلقی می‌شود.
آدرین للو از دانشگاه ژنو، یکی از محققان این پروژه، اشاره کرد که این منظومه خورشیدی جدید به ما امکان می‌دهد تا درک بهتری از روند شکل‌گیری و تکامل منظومه‌های سیاره‌ای در کهکشان راه شیری به دست آوریم. به گفته او، این منظومه برای مقایسه با سایر منظومه‌های خورشیدی مانند یک «هدف طلایی» است.
این ستاره با نام HD 110067 احتمالا دارای سیارات بیشتری است، اما تاکنون شش سیاره آن شناسایی شده‌اند که ابعادی دو تا سه برابر زمین دارند و بیشتر به سیارات گازی منظومه شمسی شبیه هستند. هر یک از این سیارات به دور ستاره خود مدارهایی بسیار نزدیک دارند که از ۹ تا ۵۴ روز طول می‌کشد و دمای بسیار بالایی را تجربه می‌کنند.
ساختار این سیارات شامل هسته‌های سنگی، فلزی یا یخی است که با لایه‌های ضخیمی از هیدروژن پوشیده شده‌اند. این منظومه به دلیل پدیده‌ای به نام «رزونانس» در یک هماهنگی مداری استثنایی قرار دارد؛ به‌طور مثال، سیاره نزدیک به ستاره در یک زمان معین مدار خود را سه بار کامل می‌کند و همسایه‌اش دو بار کامل مدار خود را طی می‌کند، و این الگو در میان دیگر سیارات این منظومه نیز دیده می‌شود.
هیو آزبورن از دانشگاه برن، دیگر پژوهشگر این تیم، با ابراز شگفتی از نتایج محاسبات مداری این سیارات گفت: «وقتی دیدم دوره‌های مداری مطابق پیش‌بینی‌ها هستند، لحظه‌ای شگفت‌انگیز را تجربه کردم. فکم به زمین چسبیده بود!»
این کشف نادر، چالش‌های جدیدی را در بررسی شکل‌گیری و تکامل منظومه‌های خورشیدی ایجاد کرده است.
م/110*