به گزارش تابش کوثر، بادهای ۱۲۰ روزه که روزگاری منبع زندگی و رونق کشاورزی در سیستان بودند، امروز در سایه خشکی هامون و بی‌آبی به ارتشی خاموش اما مرگبار تبدیل شده‌اند. این بادها ذرات ریز گردوغبار را در هوا پخش می‌کنند و ریه‌ها و زندگی مردم را هدف قرار می‌دهند.
در روستای محمدشاه‌کرم از توابع زهک، خانه‌ها هر روز زیر لایه‌ای تازه از خاک فرو می‌روند. مردم با چشمان سرخ و سرفه‌های ممتد روز خود را آغاز می‌کنند. یکی از ساکنان روستا گفت: «ما هر روز در محاصره خاک زندگی می‌کنیم. وقتی پنجره را باز می‌کنیم، انگار مرگ را به خانه دعوت کرده‌ایم.»
خشکی تالاب بین‌المللی هامون عامل اصلی شدت ریزگردهاست. زمانی بادهای ۱۲۰ روزه نسیمی خنک بر منطقه می‌وزاندند، اما امروز بستر خشک تالاب به منبعی برای گردوغبار تبدیل شده است.
بیماری‌های تنفسی، ریوی و چشمی به بحرانی جدی در منطقه بدل شده است. بیمارستان‌های زابل و زهک روزانه صدها بیمار را پذیرش می‌کنند، اما کمبود پزشک و امکانات درمانی فشار مضاعفی بر مردم گذاشته است.
مردم از شرایط سخت گلایه دارند. پیرمردی گفت: «این ریزگردها زندگی را برایمان جهنم کرده است. مسئولان کجا هستند؟» زن دیگری با چشمانی اشکبار گفت: «بچه‌هایمان مریض شده‌اند. شغل ما ماسه جمع کردن است!» یکی دیگر از اهالی اظهار داشت: «غذای ما ریگ است. هر روز باید خاک را از خانه بیرون بریزیم.»
عیسی بختیاری، رئیس شورای روستای محمدشاه‌کرم، وضعیت منطقه را بحرانی توصیف کرد و گفت: «شدت غلظت ریزگردها به حدی است که ۹۵ درصد وقت مردم در خانه‌ها می‌گذرد و حتی امکان خرید نان هم ندارند.» او احیای حق‌آبه هیرمند و تالاب هامون را تنها راه اساسی مقابله با این بحران دانست.
روح‌الله جهانتیغ، فرماندار زهک، نیز با اشاره به مشکلات ناشی از حرکت ماسه‌های روان گفت: «روستاهای زیادی درگیر ریزگردها هستند و محورهای مواصلاتی نیز تحت تأثیر قرار گرفته‌اند.» وی تأکید کرد که شهرستان برای پاکسازی و مقابله با بحران نیازمند امکانات و ماشین‌آلات سنگین است.
مردم سیستان اکنون تنها یک مطالبه دارند: حق تنفس. حقی ساده و ابتدایی که در غبار و ماسه دفن شده و بدون احیای هامون و مدیریت منابع آبی، آینده‌ای تاریک‌تر در انتظار منطقه خواهد بود.
م/۱۱۰
نظر شما