طبق این فرضیه، ماه ابتدا بخشی از یک جفت سنگی کیهانی بوده که در کنار هم حرکت می‌کردند. با عبور این جفت از نزدیکی زمین، یکی از این دو جرم به مدار زمین کشیده شد و دیگری به فضا پرتاب شد.
پروفسور دارن ویلیامز، محقق اصلی این پژوهش می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌داند ماه چگونه به وجود آمده است. ما حالا دو فرضیه داریم که یکی جدید است.»
در کنفرانس ۱۹۸۴ هاوایی، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که ماه از بقایای برخوردی عظیم به وجود آمده است. شباهت‌های شیمیایی بین نمونه‌های ماه و زمین از ماموریت‌های آپولو این فرضیه را تقویت کرد. اما برخی جزئیات این نظریه را زیر سوال می‌برد. به‌طور مثال، مدار ماه به جای قرارگیری بر روی استوای زمین، با زاویه‌ای هفت درجه‌ای نسبت به آن قرار دارد.
پروفسور ویلیامز و تیم او برای یافتن توضیحی جایگزین، به پدیده‌ای به نام «جذب دوتایی» برخورد کرده‌اند. وی به عنوان نمونه، قمر تریتون سیاره نپتون را مطرح می‌کند که در نتیجه این فرآیند به مدار نپتون وارد شده است و مدار آن نیز با زاویه‌ای خاص نسبت به استوای سیاره قرار دارد.
این نظریه محاسباتی نشان می‌دهد که زمین می‌توانسته جرمی بین یک تا ده درصد جرم خود را جذب کند و ماه با داشتن ۱.۲ درصد جرم زمین، در این محدوده قرار می‌گیرد. به‌رغم دشواری اثبات این فرضیه و نیاز به رخدادهای نادر، پروفسور ویلیامز معتقد است که این نظریه شایسته بررسی بیشتری است.
م/۱۱۰*