البته منظور در مناجات و تلاوت و تهجّد و ساير امور خير است، نه در قهوه و سيگار و چاى و...
از بعضى از كسانى كه به محضر حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف ـ تشرّف نموده اند، نقل شده است كه سيگار يا چاى را به آن حضرت تعارف كردند، ولى ايشان فرمود:
ما از فضول معاش تناول نمى كنيم!
البته اصل، معاش زيادى است، چه رسد به فضول آن!
چرا انسان عاقل از اول اقدام به استعمال آن كند، تا در آخر به آن مبتلا و معتاد شود، به طورى كه ديگر نتواند از آن دست بردارد؟!
۱.بحارالانوار، ج ۵۹، ص ۲۹۰؛ طبّ النبىّ، ص ۱۹.
منبع : مرکز تنظیم و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی بهجت