زندگي امامان، همانند زندگي ديگران ۱- امامان ما هم به گرفتاريهاي ما مبتلا بودند. همانطور كه بچهي ما مريض ميشود، بچههاي امامان ما هم مريض ميشوند. سؤال: حالا ما دستمان به جايي بند نيست خودمان يا بچههايمان مريض ميشوند، ولي امام كه ميتواند دعا كند بچهاش هيچوقت مريض نشود. يك سؤال است. جوابش اين است كه بايد زندگي امامان مثل ما باشد تا براي ما امام باشند. اگر امامها خواسته باشند، زندگي خودشان را با دعا و نفرين حل كنند ديگر براي ما الگو نيستند. مثلاً امام حسين نفرين كند يزيديها و كربلاييها همه خاكستر شوند. خودشان مريض هم نشوند، هركس ميخواهد به اينها شمشير بزند، شمشيرش كل شود. اگر امامان ما خواسته باشند مشكلات ما را نداشته باشند، براي ما امام نيستند. حضرت زهرا را ما نياز داريم. حضرت زهرا مستقل كه نبود. تا پدرش بود، تابع پدرش بود. بعد از پدر هم تابع شوهرش بود. اما اگر اين چهارده معصوم يك زهرا نميداشتند، اين خانمها گوش نميدادند. ميگفتند:قربانش بروم، چهارده تا مرد بودند، خبر از ما زنها نداشتند. هي گفتند: بچهداري، خانهداري، شوهر داري! بايد يكي باشد كه اگر هم ميگويند: بچهداري، اين دخترش زينب، اين هم پسرش امام حسين. اگر گفتند: خانهداري، اين برخوردش با كنيزش، اگر گفتند: شوهر داري، اين برخوردش با شوهرش. يعني براي اينكه يك الگوي عملي باشد، در چهارده معصوم يك زن لازم است. پس بچهي امامها مريض ميشوند. حق هم ندارند دعاهاي مستجاب و معجزه استفاده كنند. مثل پليس، پليس اسلحه دارد ولي حق ندارد اگر با كسي دعوايش شد، بزند. بايد هرجا فرمانده ميگويد بزند. رئيس بانك پول دارد، اما حق ندارد كليد بياندازد در گاوصندوق و بردارد. اگر پول ميخواست بايد از بغل دستياش قرض كند. نديديد به ماشين ادارهها نوشتند، استفادهي اختصاصي ممنوع! بله معجزه، دعاي مستجاب، علم غيب دارند اما استفادهي اختصاصي نبايد بكنند. بچهي امامها هم مثل باقيها بايد مريض شوند، مثل باقيها بايد خوب شوند. اين يك مورد