«رُوِيَ أَنَّ رَسوُلَالله(صَلياللهعَلَيهِوَآلهوَسَلَّم): الدُّعَاءُ مُخُّ الْعِبَادَةِ»؛[۱۲] هر عبادتي انجام بدهيم، نوعی دعا است؛ حتّي نماز هم از اوّل تا آخر، دعا و سخن گفتن با ربّ است. حتّي سورههاي انتخاب شده در نماز نیز غالباً دعا است. در سورهي حمد میگوییم: «اِهدِنَاالصِّراطَ المُستَقيم»؛ آیا این دعا نیست؟! صلواتهايي كه ميفرستيم، استغفارهایی که میکنیم، همهاش دعا است. درخواست جلب منفعت و دفع ضرر بحث دعا اين است كه انسان از مطلق گرفتاريهايش، به خدا پناه ميبرد. چه گرفتاريهاي مادّي و و چه گرفتاریهای معنوي؛ هر چه ميخواهد باشد. من در اينجا يك تقسيمبندي ميكنم كه وارد بحث شوم؛ دعا، نسبت به معارفمان هم درخواست منفعت از خدا است و هم درخواست دفع و رفع ضرر از او است. ما از این درخواست به جلب منفعت و رفع ضرر تعبير میکنند. حالا منفعت یا ضرر، معنوي باشد یا مادّي، فرقي نميكند. دعاهاي ما بر محور اين دو چیز است. ما از خدا درخواست كنيم منفعت به سوي ما جلب شود و ضرر از ما دفع شود، همين. تقاضای دفع منفعت، لعن است حال در اينجا قضيه را عكس كنیم؛ اگر ما از خدا دفع منفعت را بخواهم؛ یعنی بخواهیم که منفعت به ما نرسد، يا جلب ضرر را بخواهیم که او به ما ضرر بزند، آیا این هم دعا است؟! بله؛ اين دو تا هم دعا و درخواست است. دعا يعني «درخواست از خدا» که اين دو تا هم دعا است.[۱۳] اسم اوّلي لعن است. دفع منفعت، لعن است. «اَللّهُمَّ العَن فُلان»؛ يعني خدايا اين را از رحمت خود دور كن. يعني رحمتت را به او نرسان، به اين دفع منفعت ميگويند.[۱۴] تقاضای جلب ضرر، نفرین است دوّمي: تقاضاي ضرر است، اين لعن نيست؛ اين عبارت از نفرين است. اين خودش يك بحثي است. من حالا نميخواهم وارد اين جهت از بحث شوم. چون بحث من اساساً يك چيز ديگري است. راجع به انبياء و اولياء است كه ما آيات زيادي در قرآن داريم، نسبت به معجزات انبياء و اولیا، كه در آنجاها ما ميبينيم اين مسائل مطرح است كه من انشالله اين را بعد ميخواهم بحث كنم. استخراج متن بیانات معظم له دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی